o ludzkiej dojrzałości...

jakiś czas temu zaczytywałam się niezwykłą książką Jeana Vanier i Julii Kristevy, 

Bezsens słabości. Dialog wiary z niewiarą o wykluczeniu. 

To w niej wyczytałam miłosne słowa, które są częścią kartki.

Dwoje ludzi tak różnych, jak tylko mogą różnic się ludzie, których połączyło doświadczenie życia z osobami niepełnosprawnymi. On człowiek, który pod wpływem pewnych doświadczeń decyduję się na zamieszkanie i dzielenie życia z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie , co później rozwija się między innymi w powstanie Domów Arki, które stają się domem dla wielu. 

Ona Kobieta, której rodzi się niepełnosprawny syn...

spotykają się w rozmowie o niepełnosprawności i wykluczeniu, o sensie i bezsensie cierpienia i słabości...i co niezwykłe, pomimo licznych różnic, NAPRAWDĘ SIĘ SPOTYKAJĄ i wchodzą w dialog.  

Rozmowa pełna szacunku i zrozumienia, w której relacja jest postawiona ponad rację...

On chrześcijanin, Ona ateistka, feministka...bardzo różne poglądy, tyle okazji do tego by coś tu sobie wzajemnie udowodnić, dowalić... ale nic z tych rzeczy.  

Ta książka to taki malutki promyk nadziei, że wbrew temu co dzieje się czasem w mediach, 

o różnicach można mówić bez agresji, że pomimo tego co nas dzieli, można odnosić się do siebie 

z szacunkiem, chcieć siebie poznać i przyjąć. 

pracę zgłaszam na wyzwanie  tutaj

i jeszcze tutaj: )